گفته بودی که: پای بید کهن
سایه انداز چشمه سار کبود
در گذر گاه اولين دیدار
لحظه ای چند با تو خواهم بود !
ای غزال رمیده رام شدی ...
تازه خورشید کرده بود غروب
چه غروبی عبوس و حزن انگیز
چون رخ مادری بلا دیده که شود مات در عزای عزیز
یا دل شاعری به ظلمت غم
بید مجنون نشسته در دل کوه
همچو "مجنون" گرفته سیما بود
چشمه چون اشک غم به دامن او ناله جوی نام "لیلا" بود
من نشستم به پای "بید کهن"
به دل خسته مژده می دادم
مژده ای جانفزا که "« یار آید» آن پریروی ماه پیکرمن
بعد یک عمر انتظار آید....
آه عمرم در انتظار گذشت ...
دلم از شوق مي تپيد و نبود در جهان جز "تو"ام تمنايي
نغمة گرم و پر محبت تو در دلم كرده بود غوغايي
... لحظه اي چند با تو خواهم بود ...
"لحظه" ها مي گذشت و بيم و اميد بود با درد انتظار قرين
مي شكست از ميان جنگل ها
نالة مرغ حق سكوت حزين
بي تو نامهربان تماشا داشت
در غم انتظار سوختنم
با دل بي قرار و مضطربي چشم بر گرد راه دوختنم
من در امواج اضطراب و خيال نگران بي قرار چشم به راه
گاهي از ديده مي فشاندم اشك گاهي از سينه مي كشيدم آه
گر نيايد كجا روم ؟ چه كنم؟
جوي تا ديد آه و زاري من
شرمگين شد از آه و زاري خويش
تا بدان پايه بي قرارم ديد
برد از ياد بي قراري خويش.
در گذرگاه اولين ديدار انتظار تو داشت چشم تري
"ساعتي چند" مي گذشت و نبود از تو اي يار بي وفا اثري
بي نوا دل چه زود باور بود ...
لاله و بيد و ياسمن خفتند چشمه ناليد و گفت نيمه شب است
بر لب چشمه عاشقي بيدار از تب انتظار جان به لب است
ساعتي بعد ...
زير پرتو ماه
شاعري خسته راه مي پيمود
مي شنيد اين غريو از در و بام ؛
" لحظه اي چند با تو خواهم بود "
آن غزال رميده رام نشد ...
فريدون مشيري
این خطوط سیاه سر در گم