دلتنگی
دوردست ها؛ آنجا كه دوستش دارم ؛ خانه ايست
خالي از كينة دل ...
و اينجا كه من نشسته ام فصل تكرار غروب آرزوست.
ديگر كسي مارا با هم نخواهد ديد
نه ماه در كوچه سار شب
نه شقايق در كنار رود عشق و نه عشق در لحظه هاي بي كسي.
چقدر امشب سرد است و در اين هق هق تنهايي من
باد سردي به كشتن شمع عشق آمده است .
و در اين غصه ويراني دل
فرياد مبهمي است كه مي گويد :
خانه ات ويران شد ...
روزها مي آيند شبها در گذرند و من انديشه كنان فكر آن رهگذرم
آنكه با خانة ويران؛ به كجا خواهد رفت ؟
در كجا خواهد ماند ؟
پس از اينها ؛
در گذر از سر معراج زمان بر سر قلة عشق
پيرمردي است كه مي گويد :
"دوردست ها؛ آنجا كه دوستش دارم
خانه اي بود پر از مهر و صفا
خالي از كينة دل ...
محمد
سلام دنياي من ؛ 
مي خوام برات از دلم بنويسم. از دلتنگي هام و تنهايي هام. تنهاي تنها نشستم توي اتاق. گوگوش داره مي خونه " كاشكي اين ديوار خراب شه ... " دوباره دلم به يادت ابري و تره. نمي دونم چند وقته كه سراغ دفترم نرفتم. دلم واسه اون روزا تنگ شده. همش مثل يه نوار فيلم از جلوي چشام رد مي شه و فقط وجودمو مي سوزونه. نمي دونم توي اين دنيا چند نفر مثل ما هستن. اينكه به جاي دفتر اومدم سراغ وبلاگ واسه اينه كه يه كم بتونيم واسه دردهاي دلمون مرهمي پيدا كنيم. مي دونم دوستاي زيادي هستن كه اين مطلب رو مي خونن و مي دونم تنهام نمي ذارن. مي خوام از حال دلاي اونا هم با خبر بشيم و بدونيم خداي ما خيلي بزرگه.
دعام كن. عشقمون به دعاهاي پاك تو محتاجه ... 
این خطوط سیاه سر در گم